به منظور بررسی رابطه بین مقادیر مختلف تبخیر از سطح تشتک تبخیر کلاس A با محتوی نسبی آب برگ (RWC) و تعیین مناسب ترین زمان آبیاری دو رقم کلزا، آزمایشی در یک طرح فاکتوریل اسپلیت پلات قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در دو منطقه پاکدشت و کرج اجرا گردید. دورهای آبیاری بر اساس 45، 65 و 85 میلی متر تبخیر از سطح تشک تبخیر کلاس A و مقدار آب یاری به میزان 60، 80 و 100 درصد آب تبخیر شده، پس از خروج گیاه از مرحله روزت منظور شدند. مقدار آب آبیاری منظور شده به روش فوق به عنوان عاملی اصلی و رقم های طلایه و PF7045.91 به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. بدین ترتیب با محاسبه تبخیر و تعریق تجمعی از سطح تشتک تبخیر کلاس A و با در نظر گرفتن مقدار آب آبیاری بر حسب درصد، قبل از آبیاری هر یک از کرتها اقدام به اندازه گیری محتوی نسبی آب برگ گردید. نتایج حاصل نشان داد که با کوتاه شدن دور آبیاری تا 45 mm و محتوی نسبی آب برگ 74.22% که معادل افزایش مقدار آب مصرفی تا  %80آب تبخیرشده بود، عملکرد دانه به حداکثر میزان خود یعنی 2538 kg/ha رسید. در دور آبیاری 65، بیش ترین میزان عملکرد در محتوی نسبی آب برگ 67.40% و یا به عبارت دیگر آبیاری به میزان 80% مقدار آب تبخیر شده و معادل kg/ha  2252 بود. کمترین میزان عملکرد دانه در دورآبیاری 85 mm و محتوی نسبی آب برگ 61.67% و یا به عبارت دیگر در مقدار آب مصرفی 60% آب تبخیر شده از سطح تشتک تبخیر کلاس A و به میزان 1046 kg/ha حاصل گردید. لذا چنین نتیجه گیری می شود که در دورهای آبیاری 45 mm و 65 یا تنش های آبی ضعیف، انجام آبیاری در محتوی نسبی آب برگ بیش تر از مقدارهای ذکر شده تاثیری در افزایش عملکرد ندارد. متوسط مقدار محتوی نسبی آب برگ رقم PF7045.91 و طلایه در دور ها و مقدار های آب مصرفی مورد آزمون به ترتیب معادل70.15  و 68.75 درصد بود، این امر نشان دهنده مقاومت بیش تر رقم PF7045.91 به خشکی بوده و به نظر می رسد می توان از این شاخص به عنوان معیاری جهت گزینش ارقام مقاوم به خشکی استفاده نمود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

پکلوبوترازول یک کند کننده رشد تریازولی است که علاوه بر جلوگیری از سنتز جیبرلیک اسید، باعث محافظت گیاه در برابر مجموعه ای از تنشهای محیطی می شود. هدف از این بررسی، کاربرد پکلوبوترازول به عنوان تعدیل کننده تنش خشکی برای زیتون ارقام بلیدی و میشن میباشد. تیمارهای مورد استفاده شامل دو سطح تنش خشکی به میزان 40% و 100% تبخیر و تعرق پتانسیل(ETp)  و سه سطح پکلوبوترازول به میزان 0، 0.25 و 0.75 گرم ماده موثره به ازای هر گلدان بود. تیمار پکلوبوترازول با روش استفاده در خاک انجام شد. در این پژوهش از درختان سه ساله زیتون استفاده شد. دو رقم زیتون در دو آزمایش فاکتوریل مجزا، در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی با چهار تکرار قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که اعمال تنش خشکی باعث کاهش ارتفاع نهال، کاهش وزن تر و خشک شاخه، برگ و ریشه می شود. همچنین پکلوبوترازول نیز به عنوان یک کند کننده رشد موجب کاهش رشد اندامهای هوایی گردید ولی هیچگونه اثر معنی داری بر وزن تر و خشک ریشه نداشت. این موضوع می تواند کمک بزرگی به گیاهان در راستای یکی از مکانیسمهای عمومی مقاومت به خشکی شامل افزایش نسبت ریشه به اندامهای هوایی باشد. از طرفی تنش خشکی باعث افزایش تعداد روزنه ها در میلیمتر مربع سطح برگ گردید. در صورتی که پکلوبوترازول اثر معنی داری در جلوگیری از افزایش تعداد روزنه ها در واحد سطح برگ نداشت. اگرچه تنش خشکی باعث کاهش میزان نسبی آب برگ شد ولی پکلوبوترازول به طور مشخصی باعث افزایش میزان نسبی آب برگ در هر دو رقم مورد بررسی گردید. تیمار تنش خشکی و تیمار پکلوبوترازول باعث افزایش دمای سطح برگ و دمای پشت برگ شدند. همچنین نتایج این بررسی مشخص کرد هر دو سطح پکلوبوترازول و تنش خشکی توانستند بر میزان پرولین برگ بیفزایند.

به منظور بررسی اثر مقادیر مختلف آبیاری بررشد،عملکرد، روابط آبی و انباشت متابولیتهای سازگار (پرولین و قندهای محلول) در گیاه ریحان یک آزمایش گلدانی در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی، با چهار تیمار و چهار تکرار انجام گردید. تیمارهای آبیاری عبارت بودند از نگهداری رطوبت گلدانها در 100% ، 85%، 70% و 55% ظرفیت مزرعه ای، تجزیه های آماری نتایج حاصله نشان دادند که اثر تیمارهای آبیاری بررشد، عملکرد، روابط آبی و میزان پرولین و قندهای محلول معنی دار است. با کاهش مقدار آب آبیاری، ارتفاع بوته، قطر ساقه، سطح برگ، وزن تر و خشک اندامهای هوایی، وزنتر و خشک ریشه، عملکرد، میزان نسبی آب برگ (RWC) و پتانسیل آب برگ کاهش ونسبت وزن خشک ریشه به شاخه (R/S)، غلظت پرولین وقندهای محلول افزایش یافت. به عبارت دیگر گیاه ریحان به هنگام مواجه با تنش آبی، مکانیسم تنظیم اسمزی را با افزایش انباشت پرولین و قندهای محلول به خدمت گرفته و از این طریق شرایط کمبود آب را تا حدی تحمل می کند.

تنش های محیطی از مهم ترین عوامل کاهش دهنده عملکرد محصولات کشاورزی در سطح جهان محسوب می شوند. اغلب گیاهان در طول دوره رشد خود در معرض دوره های کمبود آب در خاک و اتمسفر قرار می گیرند. پاسخ گیاهان به کمبود آب پیچیده است و تغییراتی سازگار و یا مضر در گیاه به وجود می آورد که در شرایط مزرعه این پاسخ ها می تواند با هم و یا در خلاف هم اثرات تحمیل شونده تنش را کاهش دهد. به منظور بررسی برخی از این تغییرات، آزمایشی به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار به اجرا در آمد که در آن آبیاری به عنوان عامل اصلی در دو سطح (آبیاری مطلوب و تنش خشکی) و ژنوتیپ های لوبیا سفید در سه سطح (دانشکده، شکوفا و G11867) در نظر گرفته شد که بر اساس شاخص های مورفولوژیکی به ترتیب به عنوان حساس، نیمه متحمل و متحمل دسته بندی شده بودند. در مرحله 50% گل دهی نمونه برداری انجام شد و میزان قندهای محلول، محتوای نسبی آب، کلروفیل و عناصر سدیم و پتاسیم اندازه گیری گردید. نتایج آزمایش نشان داد که غلظت قندهای محلول، کلروفیل و یون پتاسیم در اثر تنش خشکی افزایش و محتوای نسبی آب و یون سدیم کاهش یافت. ژنوتیپ متحمل G11867 بیشترین میزان کلروفیل، قندهای محلول و یون سدیم را دارا بود. ژنوتیپ حساس دانشکده از بیشترین میزان یون پتاسیم و محتوای نسبی آب برگ برخوردار بود.